Ουσιαστικά όχι, η οδική ασφάλεια δεν είναι μόδα, αλλά έχουμε την τάση ως λαός να υπερβάλλουμε σε όλα.
Πριν από τρεις δεκαετίες ήταν σχεδόν αδύνατο να δούμε κάποιον να οδηγεί με ζώνη ασφαλείας ή ένα παιδάκι να κάθεται δεμένο σε παιδικό κάθισμα. Και κανείς δεν μιλούσε για την οδική ασφάλεια, παρότι τα θύματα ήταν εκατοντάδες. Μετά εμφανίστηκε κάποιος Άρης Σταθάκης, ο οποίος άρχισε να μιλά για την ασφάλεια επιβατών και πεζών, να κάνει εκπομπές και σποτς σε ραδιόφωνο και τηλεόραση για τις ζώνες και τα κράνη, να δείχνει εικόνες από crash tests και να κλείνει κάθε εκπομπή του με τη φράση: «Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε στους δρόμους».
Και πάλι όμως, δεν φάνηκε μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητά μας. Ενώ πια ξέραμε ότι πρέπει να φοράμε πάντα ζώνη και κράνος, ενώ ξέραμε ότι είναι απαραίτητο να μην «σουλατσάρουν» τα παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο, πιστεύαμε ότι δεν θα μας συνέβαινε ποτέ ένα ατύχημα, ότι αυτά τα παθαίνουν μόνο οι άλλοι! Και παρότι στα ταξίδια μας, στο εξωτερικό, θαυμάζαμε την πειθαρχία που βλέπαμε, γυρίζαμε στην πατρίδα μας και αντί να σταματάμε στις διαβάσεις για τους πεζούς, τους κυνηγούσαμε κορνάροντας μέχρι να βρουν σωτηρία στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Ευτυχώς, σιγά σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Όλο και περισσότεροι από εμάς βάζουμε πάντα ζώνη
και κράνος, όλο και πιο σπάνια βλέπουμε παιδιά όρθια ανάμεσα στα καθίσματα ή στην αγκαλιά της μαμάς τους. Φτάσαμε όμως στο άλλο άκρο. Τώρα πια οι οργανώσεις που ασχολούνται με την οδική ασφάλεια είναι δεκάδες και έχουν αρχίσει να υπάρχουν ορισμένοι (και με το δίκιο τους) που αμφιβάλλουν για τις αγνές προθέσεις τους.
Είμαστε λαός υπερβολικός. Μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, πρακτικά σημαίνει εθελοντική προσφορά. Πήραμε λοιπόν τον όρο και τον τραβήξαμε στα άκρα. Και ενώ υπάρχουν τέτοιες οργανώσεις που κάνουν θαυμάσια δουλειά, εμείς δυστυχώς θα θυμόμαστε πάντα την ΜΚΟ που μετρούσε τις υπόλοιπες ΜΚΟ! Θα θυμόμαστε πάντα ότι μέσω τέτοιων οργανώσεων έγινε άλλο ένα μεγάλο φαγοπότι.
«StAr, Ίδρυμα Άρη Σταθάκη για την οδική ασφάλεια»
Το «StAr» είναι μια ιδέα που είχε ο μπαμπάς μου το 2011. Σκέφτηκε να βάλει στη μισή επαγγελματική του ζωή ως κληρονόμο, ένα ίδρυμα που φέρει το όνομά του. Και μέσα από αυτό να συνεχίσει τις δράσεις και τις ομιλίες του, όπως έκανε για δεκαετίες. Αφιλοκερδώς και με την ίδια όρεξη. Όμως «κόλλησε» στην τεράστια γραφειοκρατία και ενώ το καταστατικό και οι ιδέες υπήρχαν, προτίμησε να ασχοληθεί με την ουσία, οπότε άφησε στην άκρη τα χαρτιά και συνέχισε τις δράσεις. Μόλις τέσσερις ημέρες πριν φύγει ξαφνικά από κοντά μας, ήταν στην Κέρκυρα, ομιλητής σε ημερίδα για την οδική ασφάλεια.
Η προσπάθειά μας σήμερα είναι να κάνουμε δράσεις ενημέρωσης, χωρίς αμοιβή και να έχουμε το μικρότερο δυνατό κόστος. Το μόνο που μας κρατάει πίσω είναι τα έξοδα, που καλύπτονται από δικές μας δωρεές και οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Προίκα μας είναι όλο το αρχείο του πατέρα μου από τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά και σχεδόν κάθε κείμενό του που έχει δημοσιευθεί από το 1970! Το σημαντικότερο όμως είναι τα βιώματα, επαγγελματικά και προσωπικά. Αυτά είναι πραγματικά ανεκτίμητα.
Βιωματική μάθηση
«Το παιδί μου δεν θέλει το καθισματάκι». Το έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι δεν φταίει το παιδί, αλλά ο γονιός που θυμήθηκε να το βάλει στην ειδική θέση, όταν έφτασε δύο χρονών. Μετά δεν θα θέλει να βάλει ζώνη, γιατί οι γονείς του ενώ θα του λένε να τη βάλει, οι ίδιοι δεν τη φοράνε γιατί τους καταπιέζει!
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να κάθομαι σε αυτοκίνητο χωρίς τη ζώνη μου ή χωρίς να τη φορούν και όλοι οι υπόλοιποι. Βάζω ζώνη πριν ξεκινήσει ο κινητήρας, ακόμα και μέσα σε πάρκινγκ. Όχι γιατί μου το είπαν, αλλά γιατί έμαθα ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα, έτσι έκαναν όλοι γύρω μου. Δεν έχω μοτοσυκλέτα, αλλά έχω κράνος και έμαθα να το φοράω και να το δένω σωστά κάθε φορά που ανεβαίνω σε μοτοσυκλέτα φίλων. Είχα παιδικό καθισματάκι (χωρίς την επιλογή να μην το χρησιμοποιήσω) τη δεκαετία του 1970. Μέχρι τώρα, ποτέ δεν κινδύνευσα ουσιαστικά ώστε να μου χρειαστούν, αλλά αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο σε τυχαία γεγονότα.
Η οδική ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας και πρέπει να προσπαθήσουμε, χωρίς να κουνάμε 
το δάχτυλο στο πρόσωπο κανενός, να βελτιωθούμε και να ενημερώνουμε άλλους για τους πιθανούς κινδύνους και τον τρόπο αποφυγής τους. Όχι για να κάνουμε τους έξυπνους, αλλά για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Ένα αυτοκίνητο με φθαρμένα ελαστικά είναι επικίνδυνο για όλους μας. Κάποιος που οδηγεί μεθυσμένος, είναι κίνδυνος για όλους μας. Κάποιος που έχει πάρει ναρκωτικά ή φάρμακα μπορεί πολύ εύκολα να σκοτωθεί ή να σκοτώσει. Και τα φάρμακα αυτά είναι ακόμη και τα πολύ απλά, τα καθημερινά, όπως για παράδειγμα ένα σιρόπι για τον βήχα, ή ένα αντιισταμινικό για μια απλή αλλεργία.
Η οδική ασφάλεια δεν είναι μόδα. Είναι το δικαίωμα μας να γυρνάμε κάθε βράδυ στο σπίτι μας.
Αναδημοσίευση από : Περιοδικό Σοφερίνα
Ευτυχώς, σιγά σιγά τα πράγματα άλλαξαν. Όλο και περισσότεροι από εμάς βάζουμε πάντα ζώνη
και κράνος, όλο και πιο σπάνια βλέπουμε παιδιά όρθια ανάμεσα στα καθίσματα ή στην αγκαλιά της μαμάς τους. Φτάσαμε όμως στο άλλο άκρο. Τώρα πια οι οργανώσεις που ασχολούνται με την οδική ασφάλεια είναι δεκάδες και έχουν αρχίσει να υπάρχουν ορισμένοι (και με το δίκιο τους) που αμφιβάλλουν για τις αγνές προθέσεις τους.
Είμαστε λαός υπερβολικός. Μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, πρακτικά σημαίνει εθελοντική προσφορά. Πήραμε λοιπόν τον όρο και τον τραβήξαμε στα άκρα. Και ενώ υπάρχουν τέτοιες οργανώσεις που κάνουν θαυμάσια δουλειά, εμείς δυστυχώς θα θυμόμαστε πάντα την ΜΚΟ που μετρούσε τις υπόλοιπες ΜΚΟ! Θα θυμόμαστε πάντα ότι μέσω τέτοιων οργανώσεων έγινε άλλο ένα μεγάλο φαγοπότι.
«StAr, Ίδρυμα Άρη Σταθάκη για την οδική ασφάλεια»
Το «StAr» είναι μια ιδέα που είχε ο μπαμπάς μου το 2011. Σκέφτηκε να βάλει στη μισή επαγγελματική του ζωή ως κληρονόμο, ένα ίδρυμα που φέρει το όνομά του. Και μέσα από αυτό να συνεχίσει τις δράσεις και τις ομιλίες του, όπως έκανε για δεκαετίες. Αφιλοκερδώς και με την ίδια όρεξη. Όμως «κόλλησε» στην τεράστια γραφειοκρατία και ενώ το καταστατικό και οι ιδέες υπήρχαν, προτίμησε να ασχοληθεί με την ουσία, οπότε άφησε στην άκρη τα χαρτιά και συνέχισε τις δράσεις. Μόλις τέσσερις ημέρες πριν φύγει ξαφνικά από κοντά μας, ήταν στην Κέρκυρα, ομιλητής σε ημερίδα για την οδική ασφάλεια.
Η προσπάθειά μας σήμερα είναι να κάνουμε δράσεις ενημέρωσης, χωρίς αμοιβή και να έχουμε το μικρότερο δυνατό κόστος. Το μόνο που μας κρατάει πίσω είναι τα έξοδα, που καλύπτονται από δικές μας δωρεές και οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Προίκα μας είναι όλο το αρχείο του πατέρα μου από τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά και σχεδόν κάθε κείμενό του που έχει δημοσιευθεί από το 1970! Το σημαντικότερο όμως είναι τα βιώματα, επαγγελματικά και προσωπικά. Αυτά είναι πραγματικά ανεκτίμητα.
Βιωματική μάθηση
«Το παιδί μου δεν θέλει το καθισματάκι». Το έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι δεν φταίει το παιδί, αλλά ο γονιός που θυμήθηκε να το βάλει στην ειδική θέση, όταν έφτασε δύο χρονών. Μετά δεν θα θέλει να βάλει ζώνη, γιατί οι γονείς του ενώ θα του λένε να τη βάλει, οι ίδιοι δεν τη φοράνε γιατί τους καταπιέζει!
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να κάθομαι σε αυτοκίνητο χωρίς τη ζώνη μου ή χωρίς να τη φορούν και όλοι οι υπόλοιποι. Βάζω ζώνη πριν ξεκινήσει ο κινητήρας, ακόμα και μέσα σε πάρκινγκ. Όχι γιατί μου το είπαν, αλλά γιατί έμαθα ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα, έτσι έκαναν όλοι γύρω μου. Δεν έχω μοτοσυκλέτα, αλλά έχω κράνος και έμαθα να το φοράω και να το δένω σωστά κάθε φορά που ανεβαίνω σε μοτοσυκλέτα φίλων. Είχα παιδικό καθισματάκι (χωρίς την επιλογή να μην το χρησιμοποιήσω) τη δεκαετία του 1970. Μέχρι τώρα, ποτέ δεν κινδύνευσα ουσιαστικά ώστε να μου χρειαστούν, αλλά αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο σε τυχαία γεγονότα.
Η οδική ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας και πρέπει να προσπαθήσουμε, χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο στο πρόσωπο κανενός, να βελτιωθούμε και να ενημερώνουμε άλλους για τους πιθανούς κινδύνους και τον τρόπο αποφυγής τους. Όχι για να κάνουμε τους έξυπνους, αλλά για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Ένα αυτοκίνητο με φθαρμένα ελαστικά είναι επικίνδυνο για όλους μας. Κάποιος που οδηγεί μεθυσμένος, είναι κίνδυνος για όλους μας. Κάποιος που έχει πάρει ναρκωτικά ή φάρμακα μπορεί πολύ εύκολα να σκοτωθεί ή να σκοτώσει. Και τα φάρμακα αυτά είναι ακόμη και τα πολύ απλά, τα καθημερινά, όπως για παράδειγμα ένα σιρόπι για τον βήχα, ή ένα αντιισταμινικό για μια απλή αλλεργία.
Η οδική ασφάλεια δεν είναι μόδα. Είναι το δικαίωμα μας να γυρνάμε κάθε βράδυ στο σπίτι μας.
Αναδημοσίευση από : Περιοδικό Σοφερίνα